پر کردن دور لوله
ملات مورد استفاده باید قابلیت جریان داشته باشد. ملات قابل جریان باید ویسکوزیته پایینی داشته باشد تا بتواند در اثر وزن خود یا فشار کم به لابلای فضای خالی وارد شود وآنرا پر کند. عموما ملاتهای با چگالی کم ویسکوزیته پایینتری نسبت ملاتهای با چگالی بالاتر دارند.
در زمان ملات ریزی دیواره ای در انتهای بالا دست و پایین دست لوله موجود قرار گیرد. دیواره‌ها برای نگه داشتن ملات تا قبل از سفت شدن آن مورد نیاز هستند. این دیواره‌ها می‌بایست مجهز به روزنه‌های تخلیه هوا باشند تا بتوان فرآیند ملات ریز را کنترل کرد. روزنه‌های هواگیری وسوراخهای تزریق می‌بایست که از اندازه و تعداد مناسبی برخوردار باشند تا فشار تزریق را تا حد امکان کاهش دهد.
ملات می‌بایست که از وسط لوله تزریق شود که می‌توان محلهای تزریق ملات را در لوله‌ها تعبیه نمود. فاصله مکانهای تزریق ملات با توجه به مسافتی که ملات را بتوان به طوری تزریق نمود که فشار تزریق از حد مجاز فراتر نرود، تعیین می‌شوند.
حفره‌های دسترسی را همچنین می‌توان از تاج لوله میزبان تعبیه کرد. اندازه این حفره‌ها باید به اندازه ای باشد که فضای لازم برای بازرسی ودسترسی به شلنگ ملات را ایجاد کند. باید به شدت مواظب بود تا اطمینان حاصل شود که ملات از این حفره‌ها پایین تر از سطحی قرار گیرند که فشار ملات کمتر از فشار مجاز باشد.
در طول فرآیند ملات ریزی نصاب می‌بایست دقت کند که هوا در ملات محبوس نشود. زمانیکه از ملات سیمانی استفاده می‌شود، چرخه هوا می‌بایست که ایجاد شود.
این کار برای تهویه هوا و انتقال حرارت ایجاد شده در اثر هیدراتاسیون سیمان است. اگر احتمال ایجاد حرارت هیدراتاسیون بالا مورد انتظار است لوله می‌بایست با آب پر شود که در این صورت آب داخل لوله به عنوان چاه حرارتی (HEAT SINK) عمل خواهد کرد.