تاریخچه کلاس بندی
هرچند درسال ۱۹۵۶ خط تولید لوله پلی اتیلن دوجداره در اقطار بزرگ شروع شد ولی بازار در آن زمان تنها در حد تولید لوله ی با اقطار کوچک تا سقف ۹۰MM بود . فرایند تولید در آن زمان به شکلی بود که این توانایی و قدرت را به تولیدکنندگان نمی داد که ضخامت جداره های لوله تولیدی را تغییر دهند و تنها مزیت اینگونه خط های تولیدی سرعت بالای آنها بوده است که امروزه نیز از این نوع خطوط تولیدی که به نحوی شکل قالب دارند و مواد از یک طرف وارد و از طرف دیگر به شکل لوله بیرون می آید ، استفاده فراوان می شود . بعد از گذشت مدت طولانی از این زمان بسیاری از تولید کنندگان به فکر صرفه جویی در مصرف مواد اولیه افتادند و به این نتیجه رسیدند که بجای تولید لوله پلی اتیلن تک جداره رو به تولید لوله ی با بدنه ساختار بندی شده و پروفیلی روی آوردند که از این طریق نه نتها در مصرف مواد اولیه صرفه جویی شود بلکه به یک مقاومت بالا در لوله خود با بدنه نازک دست پیدا کنند .
خاطر نشان می شویم که این سیستم تولید را در سال ۱۹۵۶ابداع شد و این در حالی بود که بقیه دنیا در سال ۱۹۷۵ حدود ۲۰ سال بعد به بکارگیری تولید لوله کاروگیت که به نسبت از لحاظ کیفیتی از لوله با تکنولوژی جدید پایین تر بودند دست پیدا کردند که در این زمان نیز به علت ساختار فرآیند تولید امکان تولید لوله با ساز بالاتر از ۶۰۰میلی متر امکان پذیر نبود ، که این خود یک نقص بسیار بزرگ برای اینگونه خطوط تولیدی محسوب می شود و منجر به هدر رفتن زمان و پول می شود لذا به همین دلیل تمام تولید کنندگان که از سیستم تولید لوله پلی اتیلن تک جداره و کاروگیت استفاده می کردند بیشتر تمایل به لوله تیپ داشتند . این درحالی بود که مهندسین موفق به ارائه یک سیستم تولید کاملا انعطاف پذیر از ابتدای کار شده بودند و این موفقیت به آنها این امکان را می داد که بتوانند دست به تولید انواع پروفیل ها و حتی سایز ها بدون استفاده از تغییرات هزینه بر و یا توقف در خط تولید بزنند .
ادامه دارد…