در ابتدا لازم است به این نکته مهم اشاره کرد که تمامی این لولهها همه از خانواده بزرگ پلی اتیلن می باشند و تمام خواص و رفتارهای محیطی خاص آنها نسبت به هم مشترک است . اما با توجه به عمر نه چندان طولانی تولید سازههای پلی اتیلنی در جهان , فناوری تولید این محصولات رو به پیشرفت است . حال خوب است بدانیم که لولههای کورتیوب دار از همان نسل لولههای کاروگیت و اسپیرال هستند ولی با این تفاوت که به مرور زمان ایرادات اجرایی محصولات قبلی خود را حل کرده اند و این دستاوردی است که در تغییر چرخه تولید این محصول به دست آمده است.
حال به چند تغییر اساسی در تولید محصول کورتیوب اشاره می کنیم:
- در لولههای کاروگیت و اسپیرال چنانچه لوله دچار شکستگی گردد می بایستی آن قسمت از لوله را تعویض کرد اما در ساختار پروفیلین به دلیل سازگاری آن با نوع جوش اکستروژنی این قسمت را می توان ترمیم کرد. که این امر هم در سرعت بازیابی شبکه و هم در هزینههای تعمیر آن نقش بسزایی دارد.
- قبل از اشاره به مورد بعد، بد نیست به این جمله تامل کنیم «قدرت یک زنجیر به ضعیفترین حلقه اش است»
در کاروگیت و اسپیرال به دلیل عدم وجود پروفیل خاص در محل اتصالات همیشه این قسمت از خود لوله ضعیفتر بوده که این امر باعث میشود که به مرور زمان از محل اتصالات ایجاد دفلکشن (تغییر حالت) گردد و نشتهای غیر قابل پیش بینی صورت پذیرد اما چون این وقایع پس از نصب ایجاد میگردد هیچ ایرادی نمی توان بر آن گرفت بجز اینکه این واقعه موجب تخریب خاک متقابل با این قسمت از داخل شبکه شده و فلسفه اصلی ایجاد شبکههای اگو که حفاظت از خاک میباشد را زیر سوال می برد ( این عامل اصلی حذف لولههای کاروگیت در پروژههای اروپایی و لولههای اسپیرال از پروژههای داخلی میباشد) اما در کورتیوب با توجه به این که محل اتصال دارای پروفیل تعریف شده بوده و معمولا ۵/۱ برابر قدرت لوله متصل به خود را دارد عملا این ضعف منتفی شده و خود تبدیل به یک مزیت میگردد.
ادامه دارد…