نصب و اجرا
جهت نصب این گونه لوله‌ها مقررات و استاندارهای متعددی از جمله ۱۶۱۰ EN, 139 ATV-DVWK-A و DIN18300 به کار برده می‌شود که می‌توان از میان آن‌ها به استاندارد ۱۶۱۰ EN که یک استاندارد اروپایی در خصوص چگونگی ساخت کانال، ترانشه و نصب لوله می‌باشد اشاره نمود، در این استاندارد اجزا و چگونگی سطح مقطع عرضی کارگذاری لوله و همچنین بخش‌های مختلف یک ترانشه مشخص شده است:
مواد و مصالح
ساختار پروفیل لوله‌ها طوری طراحی شده است که هر نوع ماده پوششی قادر به حرکت و حتی جایگزینی در بین پروفیل ها است.
مصالح خاکی مورد استفاده در قسمت‌های مختلف ترانشه مطابق استاندارد ASTM D2321 شرح داده شده است.
مشخصات مصالح مورد استفاده در خاکریز اطراف لوله
مصالح طبقه IA:
امکان قفل و بسته شدن دانه‌ها در داخل یکدیگر به علت شکسته بودن دانه‌ها از امتیازات این طبقه ازمصالح می‌باشد. به همین علت حداکثر استحکام برای نگهداری لوله با تراکم مشخص را امکان پذیر می‌نماید. این مصالح با صرف حداقل انرژی، برای استفاده در بسترسازی لوله در ترانشه‌های سنگی آبدار مناسب است. چنانچه امکان وجود آب زیرزمینی درترانشه وجود داشته باشد باید موضوع حرکت دانه‌ها ی ریز خاک به داخل دانه بندی مصالح درشت مدنظرقرار داشته باشد.
مصالح طبقهIB:
این مصالح،اختلاطی از مصالح طبقه IA و ماسه طبیعی شکسته می‌باشند و به منظور کاهش جا بجایی مصالح ریزدانه اطراف ترانشه به داخل ترانشه،استفاده می‌شوند.دانه بندی این مصالح، متراکم تر از مصالح طبقهIA است وبه همین علت، نیاز به انرژی بیشتر برای تراکم دارند. این مصالح، بعداز تراکم لازم،دارای سختی و مقاومت زیاد خواهند بود.
مصالح طبقه II:
این مصالح بعداز تراکم لازم تکیه گاه بسیار مناسبی برای لوله خواهند بود. در اکثرموارد، این مصالح تمام مشخصات مطلوب مصالح تیپ کوبیده شده IB را دارا می‌باشند. چنانچه دانه بندی این مصالح به صورتی باشد که امکان حرکت موارد ریز دانه به داخل آن امکان پذیر گردد از نظرسازگاری با خاک اطراف باید کنترل شود. این مصالح، عمدتا گرد گوشه بوده و پایداری کمتری نسبت به مصالح تیز گوشه دارند، مگر اینکه متراکم شده باشند.
مصالح طبقه III:
این مصالح با تراکم مشابه، تکیه گاه کمتری نسبت به مصالح طبقهIو II برای لوله ایجاد خواهند کرد. برای متراکم شدن، ممکن است به انرژی زیادی نیاز بوده ومقدار رطوبت باید کنترل شده باشد. این مصالح چنانچه به تراکم مناسب برسند می‌توانند تکیه گاه مناسبی برای لوله ایجاد نمایند.
مصالح طبقه IV.A:
این مصالح باید قبل از استفاده، از نظر مشخصه‌های مختلف مکانیک خاک ارزیابی شوند، مقدار رطوبت این مصالح، باید نزدیک رطوبت بهینه باشد، تا حداقل انرژی برای تراکم آن مورد نیاز باشد. چنانچه این مصالح به طور مناسبی ریخته و متراکم شوند، تکیه گاه قابل قبولی برای لوله خواهند بود. در هر صورت، این مصالح، ممکن است برای استفاده در خاکریزی‌های مرتفع، سر باره چرخ‌های سنگین و امثال آن مناسب نباشند. همچنین این مصالح برای استفاده در ترانشه‌هایی که آب کنترل نشده داخل ترانشه سبب از بین رفتن استحکام کف ترانشه می‌شود، مناسب نخواهد بود.