با پیدایش شهرها و همچنین گسترش روز افزون آنها در پی افزایش جمعیت ساکن در آنها ، تولید هرچه بیشتر انواع فاضلاب انسانی و صنعتی افزایش پیدا کرد . لذا ساکنین شهرها می بایست در راستای کنترل فاضلاب ، تفکری می اندیشیدند تا مانع از آلودگی های بیشتر زیست محیطی شوند . پس برای این هدف ایشان اقدام به بکارگیری و استفاده از تکنیک های پیشرفته شبکه فاضلابی همچون ساختن و ایجاد کردن شبکه انتقال فاضلاب کردند .
در ابتدا قبل از پیدایش لوله کاروگیت و دوجداره پلی اتیلن ، مهندسین و کارفرمایان از انواع لوله های دیگر همچون لوله های فلزی و بتنی استفاده می کردند که آنها به نوبه خود دارای معایبی بسیار بودند و باعث افزایش هزینه های دفع فاضلاب در بلند مدت می شدند . از جمله معایب مهمی که میتوان به آنها اشاره کرد مواردی همچون خورندگی ، خرد شدگی و شکسته شدن خطوط فاضلابی در طول زمان ، طول عمرکوتاه ، هزینه نگهداری بالا و هزینه اجرا بالا میتوان اشاره کرد .
پس دانشمندان در جهت رفع معایب فوق اقدام به انجام مطالعاتی گسترده در این زمینه نمودند و نهایتاً در حدود ۷۰ سال پیش در اروپا اقدام به تولید و استفاده از لوله های پلی اتیلن در جمع آوری و انتقال فاضلاب نمودند ولیکن در ابتدای امر مهندسین از لوله های تک جداره و یا به اصطلاح از آبرسانی در جهت انتقال فاضلاب استفاده می کردند و این مسأله هر چند بخش اعظمی از معایب استفاده از محصولات قبلی را پوشش داده بود ولیکن هزینه های تأمین این نوع لوله ها بطور کلی بسیار بالا بود چرا که در سیستم انتقال فاضلاب بصورت ثقلی می باشد ولی لوله های مربوطه برای شرایط تحت فشار می بود لذا زمانی که در پروژه ها ی ثقلی دفنی مورد استفاده قرار می گرفتند لازم بود برای کنترل فشار های ناشی از خاک بالا سری و یا حتی بارهای ترافیکی ضخامت بدنه و جداره افزایش یابد و این خود باعث افزایش شدید قیمت هر متر طول لوله می گردید .پس مهندسین اقدام به انجام تحقیقات مجدد نمودند و نهایتاً تواستند با تولید لوله هایی با بدنه ساختارمند که امروزه به لوله کاروگیت مشهور می باشد این مشکل را نیز مرتفع نمایند و محصولی را به بازار مصرف ارائه کنند که هم طول عمر بالایی داشته باشند و هم هزینه اجرا ، خرید و نگهداری نیز به شدت کاهش یابد .